تو را چه وسوسه از عشق باز می دارد ؟

 تو را چه می رسد ای آفتاب پاک اندیش

 تو را چه وسوسه از عشق باز می دارد ؟

 کدام فتنه بی رحم

 عمیق ذهن تو را تیره می کند از وهم ؟

شب آفتاب ندارد 

 و زندگانی من بی تو 

چو جاودانه شبی 

 جاودانه تاریک است 

 تو در صبوری من 

 اشتیاق کشتن خویش

 و انهدام وجود مرا نمی بینی 

 منم که طرح مودت به رنج بی پایان 

و شط جاری اندوه بسته ام اما 

تو را چه وسوسه از عشق باز می دارد ؟

 تو را چه می رسد ای آفتاب پاک اندیش؟

ز من چگونه گریزی 

تو و گریز از خویش ؟

به سوی عشق بیا 

 وارهان دل از تشویش