دل نیست کبوتر....

ما چون ز دری پای کشیدیم ، کشیدیم
امید ز هر کس که بریدیم ، بریدیم

دل نیست کبوتر که چو برخاست ، نشیند
از گوشه بامی که پریدیم پریدیم

صد باغ بهار است و صلای گل و گلشن
گر میوه یک باغ نچیدیم نچیدیم

رم دادن صید خود از آغاز غلط بود
حالا که رماندی و رمیدیم ، رمیدیم

اگر می توانستم....

اگر داغ رسم قدیم شقایق نبود

اگر دفتر خاطرات طراوت پر از ردپای دقایق نبود

اگر ذهن آیینه خالی نبود

اگر عادت عابران بی خیالی نبود

اگر گوش سنگین این کوچه ها

فقط یک نفس می توانست

طنین عبوری نسیمانه را به 

                                       خاطر سپارد

اگر آسمان می توانست ، یکریز

شبی چشمهای درشت تو را جای شبنم ببارد

اگر رد پای نگاه تو را 

                                باد و باران

از این کوچه ها آب و جارو نمی کرد

اگر قلک کودکی لحظه ها را پس انداز می کرد

اگر آسمان سفره هفت رنگ دلش را 

                                                  برای کسی باز می کرد

و می شد به رسم امانت

گلی را به دست زمین بسپریم

و از آسمان پس بگیریم

اگر خاک کافر نبود

و روی حقیقت نمی ریخت

اگر ساعت آسمان دور باطل نمی زد

اگر کوهها کر نبودند

اگر آبها تر نبودند

اگر باد می ایستاد

اگر حرفهای دلم بی اگر بود

اگر فرصت چشم من بیشتر بود

اگر می توانستم از خاک 

                                            یک دسته لبخند پرپر بچینم

تو را می توانستم 

                          ای دور 

                         از دور 

                                                یک بار دیگر ببینم...!!!!

قیصر امین پور

ای کاش عشق را زبانِ سخن بود...

آنکه می‌گوید دوستت می‌دارم

خنیاگرِ غمگینی‌ست

که آوازش را از دست داده است.

ای کاش عشق را

زبانِ سخن بود...

هزار کاکُلی شاد

در چشمانِ توست

هزار قناری خاموش

در گلوی من.

ای کاش عشق را

زبانِ سخن بود...

□

آنکه می‌گوید دوستت می‌دارم

دلِ اندُه‌گینِ شبی‌ست

که مهتابش را می‌جوید.

ای کاش عشق را

زبانِ سخن بود...

هزار آفتابِ خندان در خرامِ توست

هزار ستاره‌ی گریان

در تمنای من.

ای کاش عشق را

....زبانِ سخن بود

احمد شاملو

نمیرسند...

نمیرسند به هم دست اشتیاق من و تو

که تو همیشه همانی

که من همیشه همینم....

(محمد علی بهمنی)

قو...

شنیدم که چون قوی زیبا بمیرد 

فریبنده زاد و فریبا بمیرد 

شب مرگ تنها نشیند به موجی 

رود گوشه ای دور و تنها بمیرد 

در آن گوشه چندان غزل خواند آن شب 

که خود در میان غزلها بمیرد 

گروهی بر آنند کاین مرغ شیدا 

کجا عاشقی کرد آنجا بمیرد 

شب مرگ از بیم آنجا شتابد 

که از مرگ غافل شود تا بمیرد 

من این نکته گیرم که باور نکردم 

ندیدم که قویی به صحرا بمیرد 

چو روزی ز آغوش دریا برآمد 

شبی هم در آغوش دریا بمیرد 

تو دریای من بودی آغوش وا کن 

که می خواهد این قوی زیبا بمیرد

دکتر مهدی حمیدی شیرازی

خییییلییییییی قشنگه