از این

عشق

دستی به کرم به شانه ی ما نزدی

بالی به هوای دانه ی ما نزدی

دیر است دلم چشم به راهت دارد

ای عشق ، سری به خانه ی ما نزدی

                                          قیصر امین پور

اتفاق

اتفاق

افتاد

آنسان که برگ

- آن اتفاق زرد-

می افتد

افتاد

آنسان که مرگ

- آن اتفاق سرد- می افتد

اما

او سبز بود وگرم که

افتاد

                                                      قیصر امین پور

غزل دلتنگی

هر چند که دلتنگ تر از تنگ بلورم

با کوه غمت سنگ تر از سنگ صبورم

اندوه من انبوه تر از دامن الوند

بشکوه تر از کوه دماوند غرورم

یک عمر پریشانی دل بسته به مویی است

تنها سر مویی ز سر موی تو دورم

ای عشق به شوق تو گذر می کنم از خویش

تو قاف قرار من و من عین عبورم

بگذار به بالای بلند تو ببالم

کز تیره ی نیلوفرم و تشنه ی نورم

                                                                              قیصر امین پور

فال نیک

گفتی: غزل بگو! چه بگویم؟ مجال کو؟

شیرین من، برای غزل شور و حال کو؟

پر می زند دلم به هوای غزل، ولی

گیرم هوای پر زدنم هست، بال کو؟

گیرم به فال نیک بگیرم بهار را

چشم و دلی برای تماشا و فال کو؟

تقویم چارفصل دلم را ورق زدم

آن برگهای سبِِِِزِِِ سرآغاز سال کو؟

رفتیم و پرسش دل ما بی جواب ماند

حال سؤال و حوصله قیل و قال کو؟

                                                                         قیصر امین پور

نامی از هزار نام

ای شما! ای تمام عاشقان ِ هر کجا! از شما سوال می‌کنم: نام یک نفر غریبه را در شمار نامهای‌تان اضافه می‌کنید؟ یک نفر که تا کنون ردپای خویش را لحن مبهم صدای خویش را شاعر سروده‌های خویش را نمی‌شناخت گرچه بارها و بارها نام این هزار نام را از زبان این و آن شنیده بود یک نفر که تا همین دو روز پیش منکر نیاز گنگ سنگ بود گریه‌ی گیاه را نمی‌سرود آه را نمی‌سرود شعر شانه‌های بی‌پناه را حرمت نگاه بی‌گناه را و سکوت یک سلام در میان راه را نمی‌سرود نیمه‌های شب نبض ماه را نمی‌گرفت روزهای چهارشنبه ساعت چهار بارها شماره‌های اشتباه را نمی‌گرفت ای شما! ای تمام نام‌های هر کجا! زیر سایبان دست‌های خویش جای کوچکی به این غریب بی پناه می‌دهید؟ این دل نجیب را این لجوج دیر باور عجیب را در میان خویش راه می‌دهید؟                                                              قیصر امین پور