بی تو هوای خاطرم همواره سرد است

تو با منی هر جا که هستم ، خواب وبیدار

بی تو نگاهم غرق دلتنگی و درد است

خورشید من ، فردا به امید تو زیباست

برمن بتاب این عشق پایان نبرد است

بی تو نمی خواهم نفس را ، زندگی را

مهرتو درعمق وجودم خانه کرده است

برگرد با من باش ، دلتنگم برایت

بی تو هوای خاطرم همواره سرد است

ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﻤﺎﻥ ﺑﺎ ﻣﻦ

نگاه میکنم ﻧﻤﯿﺒﯿﻨﻢ...

ﭼﺸﻢ ﻣﺮﺍ ﻫﻮﺍﯼ ﺗﻮ ﭘﺮ ﮐﺮﺩﻩ 

ﮔﻮﺵ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ﻧﻤﯽ ﺷﻨﻮﻡ...

ﮔﻮﺵ ﻣﺮﺍ ﺻﺪﺍﯼ ﺗﻮ ﭘﺮ ﮐﺮﺩﻩ 

ای ﭼﺸﻢ ﻣﻦ ﺑﺪﻭﻥ ﺗﻮ ﻧﺎ ﺑﯿﻨﺎ...

ﺍﯼ ﮔﻮﺵ ﻣﻦ ﺑﺪﻭﻥ ﺗﻮ ﻧﺎ ﺷﻨﻮﺍ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺑﻤﺎﻥ ...

ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﻤﺎﻥ ﺑﺎ ﻣﻦ

دل...

دلم را بر دوشم می گذارم

می روم...

باید کمی صبر کنی

تا قیمتی شوم

زیر خاکی شدن وقت می خواهد

تو هم...

زمزمه های نامهربانی ات را

آرام تر بگو

یک وقت دیدی

صدایت را

باد

نه...

خاک

به گوشم رساند...

و دلم ترک خورد

دل است دیگر

روی خاک...

 زیر خاک نمی شناسد

می شکند.......

« دوستت دارم!»

بی تو اما عشق بی معناست ، می دانی؟

دستهایم تا ابد تنهاست ، می دانی؟

آسمانت را مگیر از من ، که بعد از تو...زیستن یک لحظه هم ، بی جاست ، می دانی؟

تو ، خودت را هدیه ام کردی ، ولی من هم

شعرهایم را که بی پرواست ، می دانی؟

هر چه می خواهیم – آری – از همین امروز از همین امروز ، مال ماست ، می دانی؟

گرچه من ، یک عمر همزاد عطش بودم

روح تو ، هم سایه دریاست می دانی؟

« دوستت دارم!» - همین ! – این راز پنهانی

از نگاه ساکتم پیداست ، می دانی؟

عشق من ! – بی هیچ تردیدی – بمان با من

عشق یک مفهوم بی « اما» ست ، می دانی؟

من می آیم...

من می آیم..

آرام...

بی صدا...

قدم بر میدارم درون کوچه های دلتنگی ات.

...تو در خوابی...

عمیق فرو رفته ایی در رویای مهتابی ات.

از این من تا تو...

یک ترانه؛ یک رویا؛یک مهتاب فاصله است!

من می گذرم....

شب را می برم.....

تو بر می خیزی...

نگاه می کنی...

جای پایی برایت آشناست!!!!!!!!!!!!!!