بیا عشقمان را عوض کنیم !

نگاهت را می تکانی

از خاطره هایت 

سُر می خورم 

به شبِ احساس تو 

لب هایت 

به وسوسه های بوسه

پشت می کنند

من اما همچنان

برای آمدن ِ دیروزمان 

دست تکان می دهم !

عقربه های ساعت 

دلشان برای هم تنگ شده

پیش از آنکه به هم برسند 

خواب شان می برد!

من هنوز رسیدنت را 

لحظه شماری می کنم 

و نبضِ سر و دستم 

با هم نمی زنند !

باور نمی کنی ؟

بیا عشقمان را عوض کنیم !

فراموش هرگز نکردم تو را

من از طرح زیبای هر خاطره،

سلامی غزل گونه خواهم نوشت،

که باور کنی گرچه دور از توام

فراموش هرگز نکردم تو را.

در این رخوت بی مجال زمان،

که احساس پژمرده،

همچون خزان،

به یاد تو من مانده ام آشنا،

که شاید، که من یاد باشم تو را!

تنها تو را دوست دارم

پنجره های مه گرفته

یادآور نبودن تو هستند

آن روز که در تنهائی ام تو را صدا کردم

آن روز که همه ی لحظات عشق را در تو یافتم

آن روز که خویشی نداشتم جز غربت خودم

آن روز که آخرین همسفرم تو بودی و بس

آن روز که گریه ام هیچ بود و خنده ام هیچ

آن روز که فریادهایم در سکوت سرد تو خفه شد

آن روز که من درشعاع آفتاب پائیزی تو را گم کردم

ولی

دل می داند

جان می داند

با همه ی نبودنهایت

تو را

تنها تو را دوست دارم

قرار نیست اتفاق خاصی بیفتد

قرار نیست اتفاق خاصی بیفتد
نه، هیچ اتفاقی نمی افتد
روزها
همان طور به روودِ شب می ریزند
که شب ها
به سپیده ی روز...

نه پرده ای
به ناگهان کشیده می شود
نه سرانگشت شاخه ای
به هوای ماه می جنبد
نه تو
از راه می رسی!
*
قرار نیست اتفاق خاصی بیفتد
مثلا" این که:
تو با شاخه ای گل سرخ در دست هات
از راه برسی و ...!
نه،
عین روز روشن است،
تو رفته ای بازنگردی
و من
مانده ام پشت این همه کاغذسیاه
تا هر لحظه
به اتفاق خاصی که قرار نیست بیفتد
فکر کنم!

بگو چه کنم...

چه در دل ِ من

چه در سر ِ تو

من از تو رسیدم به باور ِ تو

تو بودی و من ، به گریه نشستم برابر ِ تو

به خاطر تو

به گریه نشستم

بگو چه کنم ...

با تو ، شوری در جان

بی تو ، جانی ویران

از این ، زخم ِ پنهان

می میرم ...

نامت در من باران

یادت در دل طوفان

با تو ، امشب پایان

می گیرم ... 

نه بی تو سکوت

نه بی تو سخن

به یاد ِ تو بودم

به یاد ِ تو من

ببین غم ِ تو رسیده به جان و دویده به تن

ببین غم ِ تو رسیده به جانم ،

بگو چه کنم...