پنجره...

گفته بودی فردا،

پشت این پنجره ها،

غنچه ای می روید،

وکسی می آید،روشنی می آرد،

دیرگاهیست که من،

پشت این پنجره ها منتظرم،

ولی اینجا حتی،

ردپایی هم نیست...

دروغ...

چگونه در این چشم های زیبا

جا داده ای

این همه دروغ را؟!

دلم صاف نمی شود با تــو

        

دلم صاف نمی شود با تــو 

حالا تو هــی به مهـربانی ام دخیل ببند

هرگز...

من تمنا کردم

 که تو با من باشی 

 تو به من گفتی 

 هرگز

                        هرگز 

پاسخی سخت و درشت

و مرا غصه این هرگز کشت

امشب ز پشت ابرها بیرون نیامده ماه

از خانه بیرون می زنم اما کجا امشب 

شاید تو می خواهی مرا در کوچه ها امشب

پشت ستون سایه ها روی درخت شب

می جویم اما نیستی در هیچ جا امشب

می دانم اری نیستی اما نمی دانم

بیهوده می گردم بدنبالت ‚ چرا امشب ؟

هر شب تو را بی جستجو می یافتم اما

نگذاشت بی خوابی بدست آرم تو را امشب

ها ... سایه ای دیدم شبیهت نیست اما حیف

ای کاش می دیدم به چشمانم خطا امشب

هر شب صدای پای تو می آمد از هر چیز

حتی ز برگی هم نمی اید صدا امشب

امشب ز پشت ابرها بیرون نیامد ماه 

بشکن قرق را ماه من بیرون بیا امشب

گشتم تمام کوچه ها را ‚ یک نفس هم نیست

شاید که بخشیدند دنیا را به ما امشب

طاقت نمی آرم ‚ تو که می دانی از دیشب

باید چه رنجی برده باشم ‚ بی تو ‚ تا امشب

ای ماجرای شعر و شبهای جنون من

آخر چگونه سرکنم بی ماجرا امشب

محمد علی بهمنی