ای دیریافته با تو سخن می‌گویم

اشک رازی‌ست
             لبخند رازی‌ست
                          عشق رازی‌ست

اشک ِ آن شب لبخند ِ عشق‌ام بود.

 

قصه نیستم که بگویی
                    نغمه نیستم که بخوانی
                                     صدا نیستم که بشنوی
                                                   یا چیزی چنان که ببینی
                                                                  یا چیزی چنان که بدانی

من درد مشترکم
                            مرا فریاد کن


درخت با جنگل سخن می گوید
                                علف با صحرا
ستاره با کهکشان
                 و من با تو سخن می گویم


نامت را به من بگو
               دستت را به من بده
                                حرفت را به من بگو
                                                 قلبت را به من بده


من ریشه های تو را دریافته ام
                          با لبانت برای همه لبها سخن گفته ام
                                                           و دستهایت با دستان من آشناست


در خلوتِ روشن با تو گریسته ام
                                   برای خاطر زندگان،

و در گورستان تاریک با تو خوانده ام
                                زیباترین سرودها را
                                               زیرا که مردگان این سال
                                                               عاشق ترینِ زندگان بوده اند

 

دست ات را به من بده
                   دست‌های ِ تو با من آشناست

ای دیریافته با تو سخن می‌گویم


 به‌سان ِ ابر که با توفان
          به‌سان ِ علف که با صحرا
                                به‌سان ِ باران که با دریا
                                             به‌سان ِ پرنده که با بهار
                                                     به‌سان ِ درخت که با جنگل سخن می‌گوید

 

زیرا که من
         ریشه‌های ِ تو را دریافته‌ام
                                   زیرا که صدای ِ من
                                                             با صدای ِ تو آشناست

چرا نمی آیی...؟

تورامی خوانم و تورا باتمام حنجره ها صدا می کنم...


           ای عابرکوچه های بی کسی ام...


       چرادیگرقدم درچشمانم نمی گذاری؟


 چرا می خواهی دراین خزان سکوت، پشت این پنجره ،چشمانم یخ بزند؟


     چشمانم تمام وجودت را زمزمه می کند...


   درون غارتنهایی ام، برای دوریت،دلواپسی ترین ثانیه ها راسپری می کنم...


           تورامی خوانم...


     دراین برهوت غم، ثانیه ای همدم من باش؛ زیرپاهایم غم سبز شده...


چشمانم را هنوز درمسیرراهت قربانی می کنم...


 تورامی خوانم...


                  چرا نمی آیی...؟


                             تورامی خوانم...

نمی دانم

نمی دانم از دلتنگی عاشق ترم

یا از عاشقی دلتنگ تر!

فقط می دانم 

در آغوش منی بی آنکه باشی

و رفته ای بی آنکه نباشی..."

چشم انتظار باش!

امشب قاصدک خیالم را فوت کرده ام،
دیدمش،
به سوى آسمان رفت،
ماه را پشت سر میگذارد و کهکشانها را رد خواهد کرد،
چشم انتظار باش!
نشانى تو را به او داده ام.
به او خوب گوش کن،
به تو خواهد گفت که چه اندازه دوستت دارم...

کجا نوشته اند؟ ...

در توالی سکوت تو ٬

 

در تداوم نبودنت ٬

 

رد پای آشنایی از صدای تو ٬

 

در میان حجم خاطرم هنوز زنده است ٬

 

هنوز می تپد و باورش نمیشود که نیستی

 

که جواب مرا نمیخواهی بدهی٬

 

کجا نوشته اند؟

 

عشق

 

 این چنین میان مرز سایه هاست؟

 

این چنین پر از هجوم فاصله

 !

در تقابل میان آب و تشنگی ٬

 

تقابل میان درد و زندگی

 

کجا نوشته اند؟ ...